Πρόκειται, αναμφισβήτητα, για ένα από τα πιο φρέσκα, πιο χαρισματικά, αλλά και πιο όμορφα πρόσωπα της ελληνικής καλλιτεχνικής πραγματικότητας. Η Φιόνα Γεωργιάδη είναι η λαμπερή πρωταγωνίστρια της νέας ταινίας του Νίκου Περάκη, στο πλάι του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη, αλλά και ένας λαμπερός και άκρως ενδιαφέρον άνθρωπος, με μία συναρπαστική ζωή, γεμάτη ανατροπές. 

 

Ας τη γνωρίσουμε!

 

 

Στα πιο φρέσκα επαγγελματικά νέα σου σε συναντάμε ως πρωταγωνίστρια στην νέα ταινία του Νίκου Περάκη, Success Story, στο πλάι του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη. Από το τρέιλερ και μόνο της ταινίας, εγώ προσωπικά, μπορώ να πω, ότι είναι μια ταινία, που σε ιντριγκάρει να τη δεις. Πες μας και εσύ ένα λόγο, γιατί θεωρείς, ότι πρέπει να την δει το κοινό. Πέρα φυσικά από τον σκηνοθέτη και το καστ.

 

Το Success Story είναι στην ουσία μια μεγάλη αλληγορία. Συμπεριλαμβάνει πολλά από τα κλισέ και τις στερεοτυπικές φιγούρες της κοινωνίας, όπως είναι ένα golden boy που επιθυμεί να εμπλακεί στην πολιτική σκηνή του τόπου, έχει “διεφθαρμένους” φίλους και ερωτεύεται μια φιλόδοξη νεαρή ηθοποιό, η οποία, προσπαθώντας να “αναρριχηθεί” κοινωνικά, ενδίδει στον έρωτα του καθώς βλέπει στο πρόσωπο του την εκπλήρωση κάθε ονείρου της. Η ταινία κάνει μάλλον έναν σχολιασμό πάνω στη φύση του ανθρώπου στην πρωτογενή του εκδοχή, εκεί που το ένστικτο της αυτοσυντήρησης είναι ο οδηγός της συμπεριφοράς.

 

Έχοντας ως κονωνικό-πολιτικό πλαίσιο τα χρόνια της ελληνικής οικονομικής κρίσης, τα λεγόμενα «χρόνια της απερισκεψίας», φανερώνει πώς αποδομούνται οι χαρακτήρες όταν έχουν βασιστεί σε σχέσεις που δεν έχουν γερά θεμέλια και όταν οι συνθήκες της ζωής γίνονται οριακές. Είτε γιατί χάνονται τα κεκτημένα είτε γιατί διαψεύδονται οι προσδοκίες και τα όνειρα. Κατά μία ρήση, ο χαρακτήρας φαίνεται όταν τα έχεις όλα ή όταν δεν έχεις τίποτα. Νομίζω, λοιπόν, ότι κάθε ένας από μας- ειδικά στην εποχή που διανύουμε και δη στην Ελλάδα- μπορεί να ταυτιστεί με τους ήρωες της ταινίας αφού, ενώ φανερώνονται υπερβολικοί και κραυγαλέοι, ουσιαστικά παραμένουν ανθρώπινοι, βιώνοντας όλη τη γκάμα των συναισθημάτων, του έρωτα, του πάθους, της αγάπης, της ματαίωσης, της απόρριψης, της απρόβλεπτης- μα αναπόφευκτης μέσα στη ζωή- φθοράς. Ο Πάνδωρας και η Τζορτζίνα, οι δυο ήρωες της ταινίας, είναι κατ’ εμέ ένα ζευγάρι σε πολλά σημεία αταίριαστο, αλλά με πολύ κοινή ιδιοσυγκρασία.

 

Ενώ υπάρχουν έντονα δραματικά στοιχεία στην ταινία, τόσο το σασπενς όσο το χιούμορ και η λοξή σατυρική ματιά, ενδεικτική της ευφυούς σκηνοθεσίας του Νίκου Περάκη, θεωρώ ότι μεταδίδουν τα όποια νοήματα με έναν τρόπο αβίαστο.

 

 

Success Story. Ο τίτλος της ταινίας, στην οποία πρωταγωνιστείς, ο οποίος προσωπικά πιστεύω, ότι σου ταιριάζει γάντι. Πόσο όμορφο συναίσθημα είναι τα πρώτα σου τηλεοπτικά και κινηματογραφικά βήματα στην Ελλάδα να γίνονται στην τηλεοπτική σειρά με τη μεγαλύτερη τηλεθέαση, από τη μία (Μπρούσκο) και στην νέα ταινία ενός τόσο καταξιωμένου σκηνοθέτη, όπως ο Νίκος Περάκης, από τη άλλη, με ένα τόσο λαμπερό και αγαπημένο καστ;

 

Νιώθω ευτυχής και χαρούμενη, που μου δίνονται ωραίες ευκαιρίες για δημιουργία πλάι σε ανθρώπους τόσο έμπειρους, που αποτελούν για μένα πρότυπο και έμπνευση, πραγματικό “σχολείο” αλλά και υπέροχες συνεργασίες.

 

 

Στην προηγούμενη ερώτηση ανέφερα συγκεκριμένα το ξεκίνημά σου στην Ελλάδα, γιατί λίγο πολύ όλοι μας γνωρίζουμε, πως τα πρώτα σου βήματα ως ηθοποιός τα έκανες στην Νέα Υόρκη. Πες μας λίγο πώς ξεκίνησε όλο αυτό.

 

Στην Αμερική βρέθηκα το 2012, όταν έγινα δεκτή με υποτροφία σ’ένα εντατικό Musical Theatre Workshop στο New York Film Academy. Συνέχισα τις σπουδές μου στην επαγγελματική σχολή θεάτρου HB Studio στο Μανχάταν, από την οποία αποφοίτησα το 2015 και την οποία θεωρώ πλέον το “καλλιτεχνικό σπίτι” μου στις ΗΠΑ. Εξασκήθηκα κατά βάση στη θεατρική μεθοδολογία της Uta Hagen, η οποία ίδρυσε τη σχολή μαζί με το σπουδαίας φήμης σκηνοθέτη και σύζυγό της, Herbert Berghof, το 1945. Θεωρώ τον εαυτό μου ιδιαίτερα τυχερό που έχω φοιτήσει εκεί, γιατί βίωσα έμπρακτα το σεβασμό και τη δημιουργική ελευθερία που αρμόζουν σε ένα καλλιτέχνη. Γαλουχήθηκα με την ευθύνη που φέρει ο ηθοποιός ως εκπρόσωπος μιας ύψιστης τέχνης.

 

Η Νέα Υόρκη είναι μια πόλη, όπου τα πάντα εξελίσσονται με ταχύτατους ρυθμούς και η δυσκολία του να ξεχωρίσεις είναι αυξημένη. Ταυτόχρονα όμως είναι ιδανική για περαιτέρω καλλιτεχνική κατάρτιση και εμπειρία στο χώρο του performance. Την θεωρώ ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης, ειδικά για έναν ηθοποιό στα πρώτα του βήματα, αφού στην πόλη αυτή υπάρχει χώρος για κάθε είδους καλλιτεχνικό πειραματισμό και τα ερεθίσματα που λαμβάνει κανείς είναι πράγματι αναρίθμητα. Δεν είναι τυχαίο ότι την αποκαλούν συχνά “Μέκκα των τεχνών”- όπου και να περπατήσεις, βλέπεις γυρίσματα κάποιας ταινίας, άνθρωποι φωτογραφίζονται σε “εξεζητημένα” concepts, υπάρχουν πολυάριθμες γκαλερί μοντέρνας τέχνης και συγκεκριμένα η γειτονιά όπου ζούσα ήταν δίπλα στα θέατρα του Broadway και off Broadway. Όλο αυτό ήταν εξαρχής μια φοβερή περιπέτεια για μένα.

 

Πέραν των σπουδών, εργάσθηκα σε πολλές off Broadway θεατρικές παραστάσεις και είχα πρωταγωνιστήσει σε web σειρές & short films. Λίγο πριν επιστρέψω στην Ελλάδα, μου δόθηκε η ευκαιρία να παίξω για πρώτη φόρα μπροστά σε ελληνικό ακροατήριο της Αμερικής και να συνεργασθώ με το Στράτο Τζώρτζογλου, τη σκηνοθέτιδα διεθνούς φήμης Χριστίνα Κάλλας και τη μοναδική εικαστικό Λυδία Βενιέρη, βραβευμένη πολλαπλώς σε διεθνείς διαγωνισμούς. Έως τότε, είχα συμμετάσχει μόνο σε αμερικανικές παραγωγές και αυτό που με κέρδισε αμέσως σε αυτές τις συνεργασίες είναι ότι υπήρχε ανοιχτό μυαλό, καλή οργάνωση και αποτελεσματικότητα. Ο ανταγωνισμός είναι μεν πάρα πολύ υψηλός, αφού ανταγωνίζεσαι με πολύ ταλαντούχους ανθρώπους διαφόρων εθνικοτήτων, αλλά είναι εμφανής. Άρα ξέρεις και πώς να τον διαχειριστείς!

 

 

Μελετώντας το βιογραφικό σου, είδα ότι είσαι απόφοιτος της Νομικής Σχολής των Αθηνών με μεταπτυχιακό στο Ευρωπαϊκό Δημόσιο Δίκαιο. Πόσο εύκολο είναι να αφήνεις στις μέρες μας μια “στρωμένη” καριέρα με καλές προοπτικές, για να κυνηγήσεις το όνειρο της ηθοποιΐας;

 

Εύκολο δε ξέρω αν είναι, αλλά ξέρω σίγουρα ότι όταν κάτι δεν το θέλω πια, το βιώνω ως δύσκολο για να το συνεχίσω, ακόμα και αν είναι θεωρητικά βατό και “στρωμένο”. Στη δική μου περίπτωση πάντως το καλλιτεχνικό μικρόβιο υπήρχε από την παιδική ηλικία, όταν για πρώτη φορά στα 11 ανέβηκα στη σκηνή στα πλαίσια σχολικής παράστασης στο Θέατρο Αναβρύτων, και αισθάνθηκα μια μοναδική, πρωτόγνωρη ευφορία, ένα συναίσθημα που καταγράφηκε απόλυτα μέσα μου και το οποίο αναζητούσα στα χρόνια που ακολούθησαν.

 

Η εσωτερική φωνή βοούσε, λοιπόν, βροντούσε θα μπορούσα να πω, γι’ αυτό και έπαιζα σε παραστάσεις παράλληλα με τη Νομική Αθηνών στην Ελλάδα, κυρίως μουσικοθεατρικού είδους. Παρακολουθούσα μαθήματα υποκριτικής, αυτοσχεδιασμού και φωνητικής στο Θέατρο των Αλλαγών, ενώ έκανα μοντέρνο μπαλέτο στη σχολή Doo Be Pop στο Κολωνάκι και Broadway Jazz στη σχολή χορού της Άννας Πέτροβα. Ως παιδί και έφηβη, έκανα κλασικό μπαλέτο στη σχολή της Μάγιας Σοφού. Όμως, κάποια στιγμή το να ασχοληθώ αποκλειστικά με τις καλλιτεχνικές μου αναζητήσεις ήταν η μόνη υγιής και χαρούμενη επιλογή για μένα! Το ένιωσα πραγματικά σαν εσωτερική ανάγκη.

 

Ανέκαθεν είχα έντονη τη διάθεση της προσφοράς και ενεργό το αίσθημα του δικαίου, γι’ αυτό σπούδασα Νομικά. Θεωρούσα, ρομαντικά ενδεχομένως, ότι έτσι θα μπορέσω να βοηθήσω στην εξάλειψη των κοινωνικών ανισοτήτων που παρατηρούσα από μικρή να υπάρχουν γύρω μου. Συνειδητοποίησα, όμως, κάποια στιγμή αφ’ ενός ότι η πραγματική αλλαγή στον κόσμο μας έρχεται εκ των έσω, δηλαδή ξεκινάει από το άτομο και μετά ακολουθεί στο σύνολο, και αφ’ ετερου ότι η τέχνη είναι ξεχωριστά δυνατό μέσο για να επιφέρει ευνοϊκές κοινωνικές αλλαγές. Άλλωστε, ο νους ενίοτε διχάζει, ενώ το συναίσθημα “πατά” σε μια πανανθρώπινη διάλεκτο. Για μένα η τέχνη σημαίνει έκφραση άρα δημιουργία και ελευθερία.

 

Έτσι αφού ολοκλήρωσα τις σπουδές και πέρασα τις εξετάσεις του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, έκανα οντισιόν για Μουσικό Θέατρο και ταξίδεψα για τη Νέα Υόρκη. Τίποτα δεν προέκυψε λοιπόν ξαφνικά, απλώς χρειάστηκαν κάποια χρόνια για να ωριμάσει ο καρπός μέσα μου.

 

 

Είχες αντιδράσεις σε αυτή σου την επαγγελματική στροφή από το συγγενικό σου περιβάλλον;

 

Η απόφαση μου αυτή αλλά και η ένταση με την οποία τη βίωνα και κυρίως το timing στο οποίο ξέσπασα, προκάλεσε ξάφνιασμα. Συνολικά, όμως, το συγγενικό μου περιβάλλον χαρακτηρίζεται από ελευθερία, αγάπη, και διάθεση αποδοχής, πράγμα που συν τω χρόνω εξομάλυνε τις όποιες αντιρρήσεις. Θεωρώ όμως ότι υπάρχουν πράγματα που και οι καλύτεροι γονείς του κόσμου δεν δύνανται να τα ξέρουν για τα παιδιά τους. Πρόκειται για την αυτο-πραγμάτωση του καθενός. Ίσως αυτό να σημαίνει και η αληθινή εξέλιξη του ανθρωπίνου είδους. «Το τρίτο σου χρέος, να παραδώσεις στο γιο (εν προκειμένω κόρη) τη μεγάλη εντολή να σε ξεπεράσει» Νίκος Καζαντζάκης.

Γι’ αυτό το λόγο θεωρώ τους γονείς μου επιτυχημένους!

 

 

Υπάρχει κάποιο καλλιτεχνικό γονίδιο στην οικογένειά σου, που ίσως “δικαιολογεί” την κλίση σου;

 

Η θεία μου ήταν μπαλαρίνα και δασκάλα χορού. Οι γονείς μου πάντως είναι ιδιαίτερα δημιουργικοί άνθρωποι, με την ευρεία έννοια του όρου, παρότι επαγγελματικά βρίσκονται εκτός του καλλιτεχνικού χώρου. Συνηθίζω να λέω ότι ο πατέρας μου, αν και ναυπηγός στο επάγγελμα, είναι ο άνθρωπος που ξέρω με τις πιο ενεργοποιημένες αισθήσεις. Επίσης, θυμάμαι όσο μεγάλωνα τη μητέρα μου να με ξυπνάει τα πρωινά με τραγούδι και συχνά μαζί με τη γιαγιά μου να στήνουν ολόκληρες βραδιές τραγουδιού.

 

 

Διάβασα, επίσης, ότι μέσα στις επαγγελματικές σου ενασχολήσεις βρίσκεται και το μόντελιγκ. Πράγμα, που σημαίνει, ότι αγαπάς και τη μόδα. Πες μας έναν αγαπημένο σου συνδυασμό ρούχων. Τι επιλέγεις να φοράς στην καθημερινότητά σου;

 

Θα έλεγα ότι το καθημερινό μου στυλ είναι λιτό, άνετο, με μια δόση bohemian/hippie. Ένας φίλος αστειευόμενος με αποκαλεί “πριγκχίπισσα”. Μου αρέσουν πολύ τα bodies και γενικώς total black ή total white συνδυασμοί!

 

 

Ηθοποιϊα, χορός, τραγούδι, μόντελινγκ. Ήδη τα ενδιαφέροντά σου είναι πολλά και ο χρόνος σου-φανταζόμαι- λίγος. Υπάρχει, ωστόσο, κάτι άλλο, που διεκδικεί μερίδα από το 24ωρο σου; Κάποιο χόμπι; Κάποια αγαπημένη συνήθεια;

 

Μου αρέσει πολύ να διαβάζω, συνήθως θεατρικά έργα και βιβλία ψυχολογίας και λατρεύω να ταξιδεύω, όταν έχω ελεύθερο χρόνο. Με ψυχαγωγεί γνήσια μια ωραία παράσταση και μια ενδιαφέρουσα ταινία, όπως και μια βραδιά εκτονωτικού χορού. Απολαμβάνω όμως και απλώς να ξεκουράζομαι πνευματικά και ψυχικά με το να συζητώ και να γελώ με τους δικούς μου ανθρώπους.

 

Τελικά Ελλάδα ή Αμερική;

 

Ο στόχος μου είναι να συμμετέχω σε παραγωγές που με αντιπροσωπεύουν, στις οποίες μπορώ να συνεισφέρω και να εξελιχθώ. Αυτό μπορεί να συμβεί είτε στην Ελλάδα είτε στη Νέα Υόρκη είτε οπουδήποτε. Σπούδασα στη Ν. Υόρκη γιατί ανέκαθεν μου ασκεί μια μοναδική γοητεία και ένιωσα γρήγορα ότι ανήκω στην πόλη αυτή. Επιπλέον, έχω συνεργάτες και έναν ενεργό ατζέντη. Όμως, τώρα είμαι ενθουσιασμένη, που μαθαίνω σιγά σιγά και την ελληνική καλλιτεχνική πραγματικότητα.

Άλλωστε, η καλλιτεχνική εκπαίδευση που έλαβα μας προέτρεπε να μην προδικάζουμε το τελικό αποτέλεσμα, διότι όταν ξεκινάμε έχουμε πάντα λιγότερα δεδομένα και γνώση, από αυτά που αποκτούμε καθ’ οδόν. Επομένως, τα πάντα ρει. Μπορεί η συνέχεια να είναι διαφορετική αλλά και ανώτερη από τις αρχικές προσδοκίες. Έσο έτοιμος!

 

 

Και αφού πιάσαμε τα διλήμματα…Τότσικας ή Μαρκουλάκης; Με ποιόν συνεργάστηκες καλύτερα και ποιό είναι το βασικό χαρακτηριστικό του καθένα;

 

Οι δημιουργικές απαιτήσεις σε ένα καθημερινό τηλεοπτικό σήριαλ και σε μια κινηματογραφική ταινία είναι τελείως διαφορετικές. Και οι δυο συνεργάτες μου ανταποκρίθηκαν απολύτως σε αυτές και τόσο το τηλεοπτικό όσο και το κινηματογραφικό μου ντεμπούτο με τον Αποστόλη και τον Κωνσταντίνο αντιστοίχως είναι για μένα πολύ ευτυχείς συγκυρίες. Το χιούμορ είναι ένα στοιχείο που έτυχε να λειτουργήσει πολύ ευεργετικά και στις δυο συνεργασίες μου. Ο Κωνσταντίνος λόγω των πολλαπλών ιδιοτήτων του (ηθοποιός και σκηνοθέτης) αποκωδικoποιεί πολύ γρήγορα μια σκήνη, πράγμα προσθετικό στη συνεργασία μαζί του.

Είμαι τυχερή και ευγνώμων!

 

Δείτε όλες τις πληροφορίες για το Success Story εδώ